Het is een jaar vol pieken en dalen voor onze Belgische golfers. Nicolas Colsaerts toonde dit jaar hoe sterk hij kan golfen. Na een moeilijk jaar, getekend door gezondheidsproblemen en een strijd tegen depressie, stond hij weer sterk op het DP World Tour-circuit tijdens de Alfred Dunhill Links Championship.
En hoe! Een albatros, een paar keer dicht bij de winst, en vooral de hernieuwde energie die hij toont op de golfbaan. Het was bijna zijn laatste jaar, hij dacht al aan pensioen, maar Colsaerts wist met karakter zijn tourkaart te behouden. Niet enkel een opluchting voor hemzelf, maar ook voor de Belgische golfwereld.
.
Terwijl Colsaerts zich een weg terugvecht, staan jonge Belgische talenten te popelen om hun stempel te drukken. Jente van Doren en James Meyer de Beco, twee beloftevolle spelers, hebben dit jaar promotie afgedwongen naar de Challenge Tour. Hun prestaties op de Pro Golf Tour waren indrukwekkend genoeg om zich te bewijzen op dit hogere niveau.
En dan hebben we het over een opvallende politieke belofte: een nieuwe golfbaan gericht op 65-plussers rond Meise. Ja, je leest het goed. Een concept of belofte dat niet zonder controverse voorbijging in onze discussies. Het idee om golf toegankelijker te maken, kunnen we zeker waarderen, maar hoe realistisch is dit project? Golfbanen creëren in België is een bureaucratisch mijnenveld en de ruimtelijke ordening maakt het er niet makkelijker op.
Tot slot kunnen we het niet laten om ook de nieuwe regels in het World Handicap System (WHS) te bespreken. De handicap wordt nu niet langer enkel berekend op basis van je stableford-score, maar op strokeplay.
.
