Na een wat teleurstellende eerste “The Match” in Las Vegas waarbij Phil Mickelson aan het langste eind trok, gingen de producers van de show even bezinnen. Van de aangekondigde ’trash talk’ was weinig tot geen sprake en van enige spanning was ook weinig te merken.
Op 24 mei werd een nieuwe The Match gespeeld. ‘Team Tiger’ en ‘Team Phil’ speelden telkens met een American Football all-star aan hun zijde voor een goed doel. Uiteindelijk werd er 20 miljoen dollar gedoneerd aan verschillende organisaties die te linken zijn aan de COVID-19 crisis.
The Match – v2
Dat er een vervolg van het format zou komen, stond vast. Maar hoe moest die er uit gaan zien? Voor veel kijkers was er te weinig animo en waren er te weinig memorabele momenten om ‘The Match’ een succes te noemen.
Op de podcast van No Laying Up gaf de producer van The Match al een voorsmaakje. Daar werd beaamd hoe de originele “The Match” te weinig vernieuwend was. “We wilden een soort 80’s All Star gevoel creëeren zoals vroeger, maar dat werkt vandaag niet meer.”
In deze ‘re-make’ werden een pak aanpassingen doorgevoerd. De grootste aanpassing is het toevoegen van twee extra ‘amateur’ golfers waardoor er een team dynamiek ontstaat. Tom Brady en Peyton Manning vulden die rol in.
Daarnaast werden de golfers niet enkel voorzien van een microfoon, maar ook met oortjes. De communicatiestroom ging dus niet in één richting naar de commentatoren, maar ook van de commentatoren naar de golfers. En dat zorgde voor hilariteit en een compleet nieuwe dynamiek. Zelfs Brooks Koepka belde even met Tom Brady om hem te feliciteren met zijn (onverwachte) birdie op de laatst gespeelde hole.
Het camerawerk werd ook onder handen genomen. De traditionele tv torens zoals we ze zien op de PGA of European Tour werden niet meer opgezet. In plaats daarvan werd er uitsluitend gewerkt met mobiele installaties. Ook de buggies werden voorzien van bestuurbare ‘go-pro’ achtige camera’s waardoor het verhaal niet stopte na de laatste putt. De conversaties tussen green en tee-box, of tussen tee-box en de bal op de fairway maakten nu veel meer deel uit van de uitzending.
Dit werd een belangrijke sleutel tot het succes van The Match 2.
Authenticiteit
Naast alle technische wonderen die het team rond The Match wist te realiseren, creëerden de makers vooral iets wat de dag van vandaag ‘in trek’ is… authenticiteit.
Door te breken met de traditionele verslaggeving, zorgden de makers ervoor dat we als kijker mee in de buggy zitten naast een Tiger Woods of een Peyton Manning. Enkele seconden later horen we Phil Mickelson vertellen hoe hij verwacht dat zijn golfshot zal botsen en stoppen op een natte green, terwijl de bal nog in de lucht hangt, en exact doet wat hij net vertelde.
De conversaties tussen de protagonisten en de interactie met de commentatoren zorgden voor een authentiek gevoel. Er werden geen swing analyses gemaakt door doorwinterde analisten om de ‘gaten’ op te vullen of veronderstellingen gemaakt na een bepaald golfshot. Het waren de spelers zélf die lieten weten waar ze aan dachten voor ze een shot maakten, of hoe ze over een goed, of slecht shot dachten.
Was het minder competitief of werd het minder ‘serieus’ genomen als een traditionele golfmatch? Absoluut, maar dat was ook de opzet niet.
Dit format doet mij denken aan de populaire Youtube golfmatches waarbij de golfers – meestal vrienden of goede kennissen – een friendly match spelen en waarbij ze elk shot filmen en elkaar wat vriendelijk opjutten. Dit format dus, maar dan ‘op steroïden’ en met de hoogst technische complexiteit denkbaar.
Het gevolg? Een match om duimen en vingers van af te likken en waar een aangenaam ritme in zat. Ook social media land kon smullen van The Match, en dat is een goeie waardemeter.
Hoe zeggen ze dat ook alweer… never waste a good crisis?
Een nieuw (en succesvol) tv format is geboren.
